Joseph Califano Jr. – The Student Revolution
De gemene deler van het ‘probleem’ was aldus Califano de eis tot meer individuele vrijheid voor de jeugd in de – zoals Califano omschrijft – brute complexiteit van het hedendaagse technologische stedelijke leven. De politieke partijen wisten daarop geen adequaat antwoord te geven, de maatschappij weet er geen raad mee. De universiteiten zijn voor de jeugd uitgelezen plekken om het probleem aan de kaak te stellen: docenten kunnen eigenlijk vooral goed uit de weg met boekenwijsheid en verwachten orde van de studenten en radicale studenten doorbreken makkelijk die orde en dwingen handig individuele vrijheid af. En daarmee grijpen zij makkelijk de macht juist daar waar de jeugd alom tegenwoordig is. Hoe het verder escaleert tot massale demonstraties, sit-ins en protesten is volgens Califano makkelijk samen te vatten:
Califano maakt daarbij de theoretische en filosofische inslag van de protestanten duidelijk. Bovenal ziet hij een anarchistische tendens, naast meer algemene referenties naar revolutionaire denkers die stelselmatig opduiken. En ziet hij een tendens bij de studenten om alles in twijfel te trekken, en algeheel scepticisme.
De radicale jongeren wilden volgens Califano de vernietiging van de hele maatschappij zoals die toentertijd was.
Califano sluit af aan het eind van het boek een uitspraak van studenten dat ‘als je niet onderdeel bent van de oplossing, dat je dan onderdeel bent van het probleem’. Califano ziet ondanks zijn wens onderdeel te zijn van de oplossing in de genoemde oplossingsrichting van de studenten niet zoveel en hij zoekt naar een andere oplossing. Hij wil vooral studenten ook op het hoogste niveau inspraak geven en niet alle jongeren maar dwingen zoveel mogelijk richting het universitaire onderwijs te laten gaan: de jongeren moeten verregaande controle krijgen over hun eigen leven. Het tekent toch wat schril af bij wat de radicale studenten zelf hopen. Maar het is bekend dat ‘inspraak’ inderdaad op veel plekken een belangrijk thema is geweest bij het indammen van de onrust en inperken van de revolutionaire geest bij studentprotesten dus Califano neemt wat dat betreft een waarschijnlijk oprecht standpunt in waarmee wel degelijk succesvol de studentenonrust kon worden bezworen. Maar het mag daarmee ook duidelijk zijn dat Califano op geen enkele manier zelf onderdeel was van de protesten of de stem van de revolutie wilde verwoorden. Lees dit boek dan ook vooral als een gangbare manier om vanaf een afstandje, met enige sympathie maar zonder er werkelijk mee op een lijn te staan, te kijken naar de ontevredenheid van studenten in de jaren 60 en begin jaren 70, maar meer ook niet. Sympathisanten of deelnemers bij studentenprotesten vandaag de dag kunnen het lezen het om een simpel globaal overzicht te krijgen van deze voor hen inspirerende tijd, maar verder zullen ze er niets aan hebben. Deze boekbespreking is geplaatst binnen de volgende categorieen: 1969, Demonstreren, Marcuse, Marx, Politiek en overheidsbeleid, Subversiviteit |
Pingback: Jean Baudrillard – Simulacra and simulation | onderwijs filosofie